Λίγοι αλλά με καρδιά...

Ποιος θα τολμούσε να κρίνει και να κατηγορήσει όλους όσους ρίχτηκαν στην μάχη με τις φλόγες;;;
Η απάντηση;;;
ΠΟΛΛΟΙ...
Ντροπή και αίσχος είναι οι σκεψεις που κάνω για όλους αυτούς τους αχάριστους...
Πυροσβέστες οικογενειάρχες έχασαν την ζωη τους δίνοντας μάχη επι σειρά ημερών με την πύρινη λαίλαπα...Και όμως...Ούτε ένα ευχαριστώ...
Τι και αν άνθρωποι με παιδιά άφηναν την τελευταία τους πνοή μέσα στις φλόγες υπερασπίζοντας αυτό που τους ανατέθηκε,δηλαδή η ζωή των συνανθρώπων τους και οι περιουσίες τους..
Εμείς είμασταν πάντα εκεί...Στην πρώτη γραμμή του κατηγορητηρίου υποστηρίζοντας ότι μας άφησαν στο έλεος του Θεού...
Κανέις δεν ρώτησε όμως αυτούς τους πυροσβέστες..
Πόσο καιρό έχετε να καθήσετε; (ΟΧΙ να κοιμηθείτε,απλά να ξεκουραστείτε)
Πόσο καιρό έχετε να δείτε την οικογένεια σας;
Πόσα ευχαριστώ ακούσατε;
Η απάντηση τους;;; Ένα βουβό βλέμμα...Ένα βλέμμα βουρκωμένο...Ένα σώμα ταλαιπωρημένο από την υπερπροσπάθεια...
Εμείς όμως εκεί...Να τους κατηγορούμε...Να τους κατηγορούμε για κάτι που εμείς οι ίδιοι οι ανθρωποι προκαλέσαμε...
Χαιρετίζω λοιπόν αυτό το μέρος των ανθρώπων που θυσίασαν και θυσιάστηκαν...Όχι γιατί αναγκάστηκαν αλλα γιατι το θεώρησαν χρέος τους...Όχι για να μην τους πούνε δειλούς, αλλά γιατί ήταν πραγματικόι ήρωες.
θα σας θυμόμαστε...Σαν ήρωες...